Als je het niet zou weten dat Rachida (13) verdacht wordt van een ernstig misdrijf, dan zou je eerste indruk zijn: een lief en bescheiden meisje. Dat is Rachida ook, maar ze heeft kennelijk ook een andere, donkere kant. Die kan van haar was twee jaar geleden de oorzaak van een arrestatie voor een poging tot zware mishandeling. Ze had zonder enige aanleiding, samen met een vriendinnetje, een meisje geslagen, waarbij ze aan haar haren hadden getrokken en tegen haar hoofd hadden geschopt toen het meisje weerloos op de grond lag. Het gebeurde na schooltijd op het schoolplein. Twee omstanders hadden het zien gebeuren. Er was dus voldoende bewijs aanwezig.
Rachida ontkende eerst dat ze betrokken was bij de mishandeling, vermoedelijk omdat ze zich ervoor schaamde. Toen ze van mij hoorde dat er getuigenverklaringen in het dossier zaten en dat de kinderrechter haar verhaal dus waarschijnlijk niet zou geloven, besloot ze mij de waarheid te vertellen. Ze had het meisje aan haar haren getrokken en geschopt, maar niet tegen haar hoofd. Dat had haar vriendin Ilona gedaan. Ilona zou ook de aanstichtster van het gevecht zijn geweest. Voor het bewijs maakte het overigens niet uit. Rachida en Ilona waren tenslotte samen opgetrokken en hadden samen gehandeld. Daarnaast had Rachida niets ondernomen om de mishandeling te stoppen. Ze was dus medeverantwoordelijk voor het schoppen tegen het hoofd van het slachtoffer. Toch adviseerde ik haar aan de kinderrechter te vertellen wat haar aandeel precies was geweest, omdat dit een rol zou kunnen spelen in de hoogte van de op te leggen straf.
De ouders van Rachida begrepen er helemaal niets van dat zij zo agressief was geweest. Ze zat al enige tijd op kickboksen, maar dat ze haar hobby ook buiten de sportschool uitleefde, was hen niet bekend. Uiteindelijk kreeg Rachida niet alleen een straf van de kinderrechter – een verplichte cursus agressiebeheersing – maar ook van haar ouders. Ze mocht de hele zomervakantie niet buiten spelen en haar telefoon werd in beslag genomen. De boodschap was duidelijk: ze mocht dit nooit weer doen.
Anderhalf jaar na de veroordeling ontving Rachida een uitnodiging om op het politiebureau DNA af te staan. Dit is verplicht, je kunt er niet onderuit. DNA-afname gebeurt met een wattenstaafje dat langs de binnenkant van de wang wordt gehaald. Het doet dus geen pijn; je voelt er weinig van. Maar de gevolgen van de afname kunnen enorm zijn. Het DNA wordt namelijk opgeslagen in een databank en de rest van je leven bewaard. Elke keer wanneer er in een politieonderzoek (in een oude, onopgeloste zaak of in een nieuwe) een hit ontstaat met je DNA, kun je uitgenodigd worden om een verklaring af te geven op het politiebureau. De aanwezigheid van jouw DNA op de plaats waar een delict heeft plaatsgevonden, hoeft niet altijd te betekenen dat jij daar zelf bent geweest, maar soms is dat lastig te bewijzen. Lukt dat je niet, dan heb je een probleem.
Ik hoopte dat ik dit probleem voor Rachida kon voorkomen. Inmiddels was er anderhalf jaar verstreken en Rachida had geen nieuwe strafbare feiten gepleegd. Ze had de cursus agressiebeheersing gevolgd die de kinderrechter als leerstraf had opgelegd en ze deed het heel goed op school. Ook had ze haar excuses aangeboden aan het slachtoffer. De kinderrechter die over ons bezwaarschrift moest oordelen, zag gelukkig ook in dat er sprake was van een eenmalig incident. Zij oordeelde dat Rachida’s DNA niet bewaard mocht blijven; het moest vernietigd worden. Rachida en haar ouders waren tevreden. Ze was gestraft voor wat ze had gedaan, maar een vervelende nasleep hield ze er gelukkig niet aan over. Met kickboksen was ze inmiddels gestopt. Paardrijden paste toch beter bij haar.
De namen van Rachida en Ilona zijn gefingeerd.
