Het leven van Aylin (15) leven is totaal verwoest. Ze is van een leergierige en succesvolle Havo-leerling veranderd in een VBMO’er die vroegtijdig haar school heeft moeten verlaten. Na het incident, zo’n twee jaar geleden, is zij meerdere keren in therapie geweest om de akelige herinneringen een plek te geven. Helaas heeft dit niet geholpen. Aylin was al erg onzeker, maar dit trauma heeft haar nog onzekerder gemaakt. Sinds het incident heeft ze al twee keer een zelfmoordpoging gedaan. Haar familie lijdt er net zo onder als zijzelf. En wat leef ik met hen mee.
Wat is er gebeurd? Aylin is verkracht door vier jongens – althans, daarvan worden zij verdacht en dat wordt hun dan ook ten laste gelegd. Mocht de rechtbank dit niet kunnen bewijzen, dan kunnen zij vervolgd worden voor het minder strafbare feit dat zij seks hadden gehad met een meisje van onder de 16 jaar.
Aylin is zo getraumatiseerd door haar ervaringen met deze jongens, dat zij niet op de rechtszitting durfde te verschijnen. Ik raad haar dat dan ook af – in dit soort gevallen bestaat er geen aanwezigheidsplicht. Op de zitting ben ik alleen maar opgelucht dat ze er niet is. Zoals verwacht proberen de advocaten de drie rechters ervan te overtuigen dat ze de jongens moeten vrijspreken. Dat is als slachtoffer als erg zwaar om aan te horen. Maar in dit geval gaan de advocaten nog een stapje verder. Ze zeggen niet alleen dat Aylin heeft ingestemd met de seks. Ze brengen het ook nog eens op zo’n manier dat het net lijkt alsof Aylin de jongens heeft verkracht en niet andersom: Aylin heeft het initiatief genomen, zij heeft de jongens verleid en alle seksuele handelingen verricht. Totaal ongeloofwaardig. Omdat ik zelf ook vaak verdachten bijsta, kan ik me goed voorstellen waarom advocaten voor een bepaald verweer kiezen. Maar in dit geval ben ik verbijsterd. De advocaten brengen het verweer zo onsmakelijk en respectloos, dat ik me afvraag of de jongens hier wel bij gebaat zijn. Voor de verdediging is belangrijk om zo correct mogelijk te blijven richting het slachtoffer. Hoe meer sympathie je kweekt bij je tegenpartij en de rechters, hoe serieuzer zij naar je zullen luisteren, is mijn ervaring. Ik kan me niet voorstellen dat dit verweer ook maar enige sympathie oproept.
Gelukkig heb ik van te voren een gesprek met de officier van justitie gehad, met Aylin erbij. Dit was een prettig gesprek voor Aylin. De officier was een jonge, vriendelijke vrouw, die met veel begrip naar Aylin luisterde. Aylins vragen werden beantwoord en de officier liet blijken hoe zij over de zaak dacht.
Tijdens de zitting merkte ik dat we er goed aan hebben gedaan om dit gesprek van te voren te voeren. De officier ontkracht het betoog van de verdachten. Aylin is wel gedwongen door de verdachten en zij kon hier geen weerstand aan bieden. De officier verwijst niet alleen naar het bewijs in het dossier, maar ook naar haar eigen waarnemingen tijdens het gesprek met de kwetsbare Aylin. De strafeis is drie jaar gevangenis.
Twee weken volgt de uitspraak. De jongens worden veroordeeld voor de verkrachting. Hoewel de opgelegde straffen lager uitvallen dan de officier van justitie heeft geëist, moeten de jongens weer terug de cel in. Aylin heeft hierdoor heel even het gevoel van tevredenheid, van overwinning. Kort daarna blijkt dat de advocaten van de verdachten hoger beroep hebben ingesteld. Weer breekt een onzekere tijd aan. Wat zal het gerechtshof doen? Zullen de jongens uiteindelijk boeten voor wat zij hebben gedaan?
Aylin is een gefingeerde naam.
